Genelde güneşli bahar günlerini kapsayan hafta sonlarında, annemde bir temizlik tutkusu başlardı. İlla bir yerleri deşme, yer değiştirme, toparlama ihtiyacı hissederdi ve bu ihtiyacına işkence ederek beni de dahil ederdi.
Zaten haftada bir Nuran Teyze gelip evi temizliyorken, neden benim güneşli bir hafta sonum çayırda çimende kıkırdayarak değil de annemle vileda ve katlama organizasyonları ile geçtiğini anlayamaz ve anneme kızardım. Annem ise
- Bizim yapacağımız temizlik ayrı, Nuran Hanım’ın yapacağı temizlik ayrı. O benim düzenimi ne bilsin, nasıl toparlasın. İleride evin olduğunda anlayacaksın derdi.
Şu ileride anlayacağım şeylerin bir an evvel gelmesi ve geldiğinde ise hiç de onların dediği gibi olmadığını ispatlamak için sabırsızca bekledim ve işte o gün geldi.
Artık kabul etmeliyim ki, benim de şu salondaki çekmeceleri toparlamam, gardırobu bi döküp yeniden düzenlemem, kütüphaneyi kitaplarımın durumuna göre yeniden organize etmem gerekiyor ve bunu maalesef sadece ben yapabilirim. Daha doğrusu sadece ben yapmalıyım.
Ama ne zaman iş yapmak için erken gitsem eve ya da bu işler için bir hafta sonumu boşaltsam, üzerime nasıl bir yorgunluk çöküyor, nasıl üşeniyorum, nasıl mıkırdanıyorum anlatamam. Salonda köşe koltuğuma gömülüyorum, normalde asla seyretmeyeceğim aptal tv programlarını veya salak dizileri izliyorum. Resmen ölü toprağı seriliyor üstüme, elimi kaldıramıyorum.
Çok da istiyorum yapmayı. İstiyorum benimde düzenli çekmecelerim ve eşyalarım olsun. Aradığım şeyi bulabileyim. Hatta çocuklarıma da öğreteyim düzeni.
Ama yok işte olmuyor. Yapamıyorum. Üşeniyorum, yeriniyorum, tembelim.
Bilgen,ohhhsonundaitirafettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder