Gerçekleşen olaylar karşısında verdiğim tepkilerden sonra insanların çıkıp da bana “Benim tanıdığım Bilgen böyle yapmazdı” demeleri beni çok şaşırtıyor. Ben ki 33 senedir kendimle beraberim, buna rağmen kendimi daha yeni yeni tanıyorken insanlar nasıl oluyor da beni benden çok daha iyi tanıyor ve hakkımda hüküm verebiliyorlar.
Karakterimde var olan veya aile gelenekleriyle empoze edilerek edinilmiş temel bazı özelliklerim var elbette ki bunlarla gurur duyarım ama bu temel özelliklerim dışında zamanla değişen de birçok fikrim var.
Tanıdığım yaşlı bir bayan, yirmili yaşlarımın başında takındığım katı tutuma bakarak bana, “bu yaşlarda bu kadar sert kararlar alman çok normal. Ama zaman senin sivri köşelerini hep törpüleyecek ve yaşlandığında bir pamuk topu olacaksın” demişti.
Zaman birçok tabumuzu yıkmak için ağır toplarını kullanıyor ama yıkamadığı daha çok duvarım var. Buna rağmen bile öğrettikleri benim duvarlarımı yıkmasa bile alçaltmama sebep olduğu aşikar değil mi?
En basiti artık insanları yargılamıyorum, benim gibi düşünmedikleri için öfkelenmiyorum, tercihlere hatta tercihleri yüzünden bana verdikleri acılara saygı duyuyorum. Empati yapmayı öğrendim artık. Olayların sadece bir açısı olmadığını, içinde kötülük beslese bile herkesin kendi açısından haklı olduğunu öğrendim. Hazmetmeyi öğrendim. Boşver demeyi öğrendim. Bir pire için yorgan yakmamayı, sinirlendiğimde gidip ağızlarını burunlarını kırmamayı öğrendim.
Ben ne yaparsam yapayım dünya dönüyor ve bende bu dönekliklerin içinde benim için yazılmış olan rolü oynuyorum. Hepsi bu.
Bilgen,haladimdikayakta
