Bir “gitmeli buralardan” melodisi var dilimde buaralar.
Gelemeyen bahardan mı, yoksa artık içinde bulunduğum hayattan sıkıldığımdan mı bilmem ama bir gidesim var anlatamam.
Çoluğu çocuğu toplayıp, deniz kenarında bir yerlere yerleşsem diyorum. Hani canım sıkıldığında denize girebileceğim bir sahil kasabası. Akşamüstleri balık ve yosun kokan, çocukları sokağa saldığımda acaba kaçırılacaklar mı diye düşünmeyeceğim bir yerlere. Mümkünse rüzgarında huzur esen, güneşi mutlulukla doğan bir yerlere gidesim var.
Öğlenleri salıncakta sallanırken, soğuk kolamla birlikte kitap okuyacağım; çocuklarımı bilgisayardan önce taşla toprakla tanıştıracağım bir yerler. Yeşili yeşil, insanı insan, rakısı buzlu bir yerler.
Ve gidememek…
Hayal etmek ama gidememek.
Ve hiçbir zaman gidemeyeceğini bilmek.
Neyse bozmayayım moralimi, olmazsa haftaya birkaç günlüğüne bir yerlere kaçarım, avunur yüreğim.
Ama çok gidesim var.
Bilgen,seyyaholdumşualemigezerim
