Bazen ruhum bedenimden çıkıyor ve bana yukarıdan bakıp yaşadıklarıma şaşırıyor.
Bu olay ilk kez, Elif daha bir yaşındayken oldu. Elindeki çikolata sosunu bütün mutfak dolaplarına, yere, yüzüne, elbisesine bulaştırmıştı ben gelecek olan misafir için hazırlık yaparken. Bu sahneyi gördüğümde, hiç sinirlenmeden “ne yaptın evladım” dedim. İşte o an ruhum yükseldi ve gösterdiğim sabır karşısında şaştı kaldı.
Gene bir gün Elif Hanım’la birlikteyiz. 15 kere alışveriş merkezindeki arabalara binmiş biraz daha binmek istiyor ve ben “hayır” diyorum. O da kendini yerden yere atıyor, bağırıyor, ağlıyor. Herkes bize bakıyor. Ben sakin olmaya çalışıyorum. Ama imkânsız. Elif yerden kalkmıyor. Çığlıkları dinmiyor. İşte yine ruhum yükseldi. “Ahh zavallı Bilgen” dedi ruhum “Sen bu hallere düşecek kadın mıydın? Milletin çocuğu yaptığında kınardın. Al bakalım” dedi.
Ve işte son üç yıldır ruhum böyle yükselip yükselip alçalıyor.
Dün de ruhum sıkça yükseldi.
En sonunda gece oldu ve uyudular.
İkisinin de elleri yanlara düşmüş, derin ve huzurlu nefesler alarak uyuyorlar. Gündüz kafalarına fincan atan onlar değilmiş gibi, yüzlerinde sevgi dolu bir ifade ile gecenin koynuna girmişler. Tenleri yumuşamış, gıdıları ısınmış, yanakları pembeleşmiş. Bir öptüm bir öptüm bir öptüm… Ohh iyi ki doğurmuşum canlarımı dedim bir daha öptüm bir daha öptüm bir daha öptüm bir daha öptüm
Bilgen,birdahaöptüm
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder