Bazen acı o kadar büyük olur ki
nutku tutulur insanın. Eli kalkmaz, kalbi atmaz, dili oynamaz. Nefes bile
alamaz olur. Çünkü aldığı her nefeste acı büyüdükçe büyür, içi yandıkça yanar. Ateşin
alevine dayanamaz bedeni.
İşte böyle oldu.
Acı büyük.
Kayıp büyük.
Ölene ayrı yanıyor can, geride
kalana ayrı yanıyor.
Yanıyor da yanıyor.
Ağladım çare olmadı. Medyayı,
sosyal paylaşımları, meslek odalarının bilirkişilerin paylaşımlarını takip
ettim. Halkın beddualarını dinledim. Yok çare olmuyor.
Haydi arkadaşlar, oturarak,
beddua ederek, küfrederek, kahrolduk diyerek olmaz.
Bir şey yapmalıyız.
Bir daha yaşanmaması için ne
yapabiliriz?
Geride kalanlar için ne
yapabiliriz?
Ağladığımız, küfrettiğimiz,
oturduğumuz yerden ona buna beddualar ettiğimiz yeter. Artık bir şey yapmak
için hareket edelim.
Düşünüyorum, ben Bilgen olarak
bunun bir daha yaşanmaması için ve geride kalanlar için ne yapabilirim.
Birçoğumuz sivil toplum
örgütlerindeyiz, derneğiz, vakıfız. Birçoğumuz meslek odalarındayız,
bilirkişiyiz. Birçoğumuzun maddi durumu iyi. Birçoğumuz hükümete yakın
tanıdıklara sahibiz.
Hadi arkadaşlar bir şey yapalım. Oturmakla,
ahkâm kesmekle olmuyor bu işler.
Yardım kuruluşlarına mı destek
verelim?
Biz bir oluşum içinde mi olalım?
Benim aklım durdu, nutkum durdu.
Hadi bugün söylenmek yerine fikir
üretin.
Ne yapabiliriz?
Bilgen,……..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder