Affedersiniz ama lavuğun biri çıkmış zamanında demiş ki “şişman insanlar mutludur”
Nerden çıkardın bunu be adam!?
Ben 25 yıldır profesyonel olarak şişmanım. Mutlu muyum? Hayır.
O sizin mutluluk sandığınız şey hayata pozitif bakabilme ve biraz da vurdumduymazlık.
Aynada kendine baktığında sarkmış göbeğin ve hiçbir pantolona sığdıramadığın götün yerine, ellerinin veya gözlerinin güzelliğini görebilme yeteneği.
İlk zamanlar böyle olmuyor aslında. Kilo almaya başlıyorsun ve panikliyorsun. Her geçen gün aynada çirkinleşen haline bakıyorsun ve hemen önlem almanın derdine düşüyorsun. Önlem almak için çabalarken bakıyorsun ki, verdiğin kiloları 2 kat geri alıyorsun. Canın daha çok sıkılıyor. Hele bir de uzun zamandır görmediğin bazı patavatsız insan bozuntuları seni görüp “Aaaa ne kadar kilo almışsın” demiyor mu, ohhh gelsin seni mutlu eden çikolata veya o nefis sütlünuriye.
Bu savaş yıllarca sürüyor. Psikolojin bozuluyor. Artık aynaya bakmaktan nefret ediyorsun. Kilonla ilgili konuşan insanları duymuyorsun ve 2 günde verdiklerini yarım saatte 2 katı ile geri almaya devam ediyorsun.
Ve bir sabah aynaya baktığında artık umursamadığını fark ediyorsun. Göbeğin yerine vücudundaki başka güzel yerlere kayıyor bakışların. Fiziğin yerine beynini geliştiriyorsun. Hayata boş vermeyi öğreniyorsun ve böylelikle de insanlar seni neşe dolu ve sevimli bilip imreniyor. Oysa sen depresyonun dibindesin.
Ben bir şekilde çıkmayı başardım.
Bugünde tartılmaya gidiyorum.
Darısı diğerlerinin başına.
Bilgen,ödümkopuyor
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder