Bir akşam yemeğinde Bağdat’ın bombalanışını seyrettim.
Bir akşam yemeğinde Ankara’da patlayan bombanın acılarını seyrettim.
Bir akşam yemeği sonrası Güngören’in feryadını seyrettim.
Bu akşam yemeğinde ise G.Osetya’nın veya Gori’nin bombalanışını seyrediyorum. Ekranda insanların acıları büyüyor, benimse lokmalar boğazımdan akıp gidiyor.
Ne oluyor bana? Neden bir şey yapamıyorum? Bir Amerikan aksiyon filmi seyreder gibi seyrediyorum gerçek insanların gerçek acılarını. Neden?
Belki onlarda benim seyrettiklerimi seyrettiler bir akşam yemek yerken ve şükrettiler onların başına gelmediği için aynı benim gibi.
Bir kuzenim vardı, Afrikalı çocukları gördüğü için yemek yemeği protesto etmişti. Tüm akrabalar “hassas çocuk” dediler ve o günden beri ona asla bu tarz şeyler seyrettirmediler. Hep kanal değiştirildi o seyretmesin ve etkilenmesin diye.
Şimdi bende kanalı değiştiriyorum, Allah muhafaza seyrederim de insan olduğumu hatırlarım...
Bilgen...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder