Bu sabaha çok keyifli başladım.
Gençliğimin ılık rüzgârlarını paylaştığım ama rüzgârın esintisi ile farklı yönlere savrulduğumuz sevgili dostum aradı beni.
Öylesine.
Sadece özledim diye.
Konuşmayalı 5 seneden fazla olmuştu. Ama daha ilk “alo” değişimizde onca yıl kayboldu. Sanki daha dün konuşmuştuk telefonla.
Aklıma eski günler geldi.
Ege sahilinde geçirdiğimiz yaz tatilleri. Kurduğumuz arkadaşlıklar, çocukça düşlerimiz, oyunlarımız, sınav kaygılarımız, platonik aşklarımız, bir hiç yüzünden küsmelerimiz, BMX bisikletlerimiz, ailelerimizden gizlice kiraladığımız motosikletler, geceleri bulunduğumuz yerin tek eğlence yeri olan “Afet Evleri Diskosu” na gidebilmek için kurduğumuz planlar, yalanlar…
Şimdi hepimiz feysbuktayız. O zamanlar benim omuzlarıma bile gelemeyen adamlar, kocaman olmuşlar, adam olmuşlar, bankacı, doktor, işletmeci olmuşlar. O zamanın cadı kızları ise, hanım olmuşlar, avukat olmuşlar, turizmci olmuşlar, anne olmuşlar.
Böylelikle onlu yaşlardan otuzlu yaşlara geçtik.
Ama ben bu sabah, Elif’in telefonu ile yeniden 14 oldum.
Mutlu oldum.
Bilgen,mutluolamayıseviyorum
1 yorum:
Ah Bilgenciim ah, senin yazın beni de o günlere götürdü,gülümsetti. Gerçi yazıların taa o zamanlar da beni alıp bir yerelere götürürdü:))Seni bir çok insana anlattığmı hatırlıyorum. Bir de "Ben sana mecburum" şiirinin uzun süre sana ait olduğunu sandığımı:))))))
Ben de bugün çok mutluyum, senin gibi bir dosta sahip olduğum için:)
Kocaman öpüyorum, ha bir de İstanbul'a bekliyorum
Sevgiler,
Elif
Yorum Gönder